Roodkapje

Op zijn weblog van 12 juli schrijft onze Johan over die wolvin die in de Flevopolder gevonden is. Eerlijk gezegd heeft hij het over een TV-uitzending betreffende dit onderwerp van de NTR-VPRO. Een deel van die uitzending vindt hij totaal overbodig, te langdradig, of iets dergelijks. Kan zijn. Hij kan het weten. Tenslotte is het zijn vak geweest
Dat een wolf nou eenmaal niet een dier met een hoge aaibaarheidsfactor is, is duidelijk. Gelukkig maar. Het is en blijft, hopelijk, een wild dier.

Maar wat schrijft Johan en ik citeer:

Het gevaar ligt op de loer dat in een dichtbevolkt gebied als Nederland de wolf zijn aangeboren angst voor de mens verliest. Met alle gevolgen van dien. De voorbeelden uit het verleden zijn er. En als er dan een ongeluk gebeurt tijdens een schoolreisje op de Veluwe, omdat wolven zich niet houden aan ons geromantiseerde beeld van de natuur (waarom zouden ze), kan de publieke opinie in een mum van tijd omslaan. Jac P. Thijsse wereldberoemd in Nederland vanwege de Verkade-albums, omschreef de merel 100 jaar geleden als een ‘zeer schuwe bosvogel met prachtige avondzang die wandelaars meestal niet te zien krijgen.’ Merels zijn nu net zo gewoon in onze tuin als de huismus. Maar merels doden niet. Ja, regenwormen.”

Einde citaat

Dit doet toch een beetje denken aan het “Roodkapje-syndroom”: Boze wolf, grote tanden, hap-slik en weg is opoe!
Toevallig, of juist niet toevallig, is op www.saarlooswolfhonden.eu daarover onlangs ook een stukje geplaatst van de hand van Diny Pielanen met als titel “Wie is er bang".

Dit soort verhalen zetten de wolf steeds in een kwaad daglicht, terwijl dit volgens kenners helemaal nergens voor nodig is. Gebleken is dat de Europese wolf vele malen terughoudender is dat zijn Amerikaanse soortgenoten, waardoor juist die veelvuldig gebruikt worden voor allerlei gedragsonderzoeken waarvan de uitkomsten ook op de Europese wolven geprojecteerd worden. Ten onrechte volgens kenners.

Desondanks moeten we het geheel niet bagatelliseren
Stel nu eens, dat er inderdaad wolven op de Veluwe gesignaleerd worden en stel nu eens dat je toevallig het pad van zo’n dier of zo’n roedeltje kruist. Wat dan? Ik kan me voorstellen, dat je door die dieren als prooi gezien wordt wanneer je als een gek probeert weg te rennen. Niet dat zoiets zal helpen want ze halen je toch wel in, zelfs wanneer je een gerenommeerd hardloper bent.
Maar ……. Datzelfde effect bereik je wanneer je in plaats van dat groepje wolven een groepje honden tegenkomt. Ik zal geen voorbeeld geven van een bepaald ras om te voorkomen dat dat ras daardoor gestigmatiseerd wordt. Het kan je namelijk bij ieder ras gebeuren, groot of klein dat maakt niet uit. Alleen zal de beet van een wolf een stuk harder aankomen dan die van de meeste honden.

Sinds jaar en dag adviseren wij onze kinderen toch dat ze, in geval er een hond op ze af komt, stil moeten blijven staan. Niet gaan rennen, gillen, enz. Zolang je stil staat, ben je voor zo’n dier geen prooi tenzij hij natuurlijk een kronkel in zijn hoofd heeft maar gelukkig komt dat minder vaak voor dan men denkt. De meeste problemen met honden zijn het gevolg van opvoedkundige fouten bij die dieren.
Het schijnt dat je ook voor een wolf helemaal niet interessant bent wanneer je bij zo’n ontmoeting gewoon rustig stil blijft staan.
Toch is het niet aanbevelenswaardig uit te testen wie harder kan bijten, de wolf of een hond. Maar dat had u al begrepen.

Even terug naar dat citaat van Johan. De voorbeelden uit het verleden zijn er, schrijft hij. Welke voorbeelden? Had dat nou even gemeld, dat hadden mijn lezers kunnen zoeken op internet of daarbij inderdaad sprake was van incidenten met wolven of dat het wolfhybriden of verwilderde honden betrof. We zullen in dit verband de (wilde) Dingo maar buiten beschouwing laten en ook zullen we maar niet verwijzen naar dat bekende liedje van Drs. P.

Waar komt dan die ‘ingebakken’ angst voor wolven vandaan? Overblijfselen van al die sprookjes uit het verleden, zoals gezegd “de Wolf en de 7 Geitjes”, “Ot en Sien”, gebr. Grimm, enz. enz. Of is het toch zo dat de mens een hekel heeft aan de wolf omdat die toevallig een oogje liet vallen op dezelfde prooidieren. Waarbij de mens er in het algemeen, zeker heden ten dage, aan voorbijgaat en ging dat voor de wolf het doden van zo’n dier een kwestie van overleven is terwijl het voor de mens alleen maar een spelletje is. Om te overleven hoeft de mens tegenwoordig niet meer op jacht, althans niet in het “beschaafde” Westen. Maar goed, dat is een heel andere discussie die grotendeels buiten de strekking van mijn verhaal ligt.

Nogmaals, we gaan een gezellige wandeling maken, genieten intussen van de omgeving en plots horen we luid geritsel en onheilspellende, in onze oren althans, geluiden uit het struweel.
Waarmee wordt u dan liever geconfronteerd? Met een groepje wolven of met een groepje wilde zwijnen? Ik denk dat de meesten onder ons dan toch voor die wolven kiezen, zeker wanneer er jonge dieren bij dat groepje rondlopen. Ik denk zelfs eerder dat u die wolven helemaal niet te zien krijgt.

Dus, al met al zal het zo’n vaart niet lopen. Zijn er trouwens al meldingen uit Duitsland van bijtincidenten door wolven. Tenslotte komen ze daar al weer enkele jaren voor. Nou is Duitsland natuurlijk een stuk groter dan Nederland, maar het zal toch best voor kunnen komen dat onschuldige wandelaars opeens oog in oog komen te staan met een groepje wolven. Niet dat ik dat nou direct geloof, maar ik moet in lijn blijven met het betoog van Johan.

Een volgende ongeloofwaardige gebeurtenis staat eveneens op het weblog van Johan.
De vier puppen v.d. Zevenhuizerplas krijgen hun voedsel aangeboden op een bordje. Iedere pup zijn eigen bordje, hoewel zij tijdens de maaltijd wel even de andere bordjes gaan controleren. Het valt me nog mee dat er geen bestek en geen servet bij liggen. Honden van stand kan je dat natuurlijk niet aandoen.

Iedereen waarschuwt voor zgn. voedselnijd. Met andere woorden, de bakken met voedsel moeten bij de meeste volwassen dieren zover mogelijk uit elkaar geplaatst worden om te voorkomen dat de honden elkaar tijdens het eten de tent uit vechten. Tja, dat krijg je wanneer ze als pup afzonderlijk te eten krijgen.
Het meest verstandige is simpelweg een bak van voldoende grootte neer te zetten zodat alle pups gelijktijdig uit die bak kunnen eten. Een beetje oplettende fokker ziet vanzelf wel of alle pups voldoende eten naar binnen krijgen en mocht dat niet zo zijn, dan kan hij altijd ingrijpen. Maar, je moet wel opletten. Op deze manier leren de pups dat er voor ieder voldoende voedsel is en hoeven ze later niet als grommende en grauwende pugilisten hun voerbak te verdedigen. Oké, je loopt het risico dat die schattige diertjes in hun enthousiasme door die bak met eten gaan lopen maar een natte doek doet wonderen voor het schoonmaken. Van lieverlee komen ze toch wel tot de ontdekking dat die bak daar niet voor bedoeld is.

Ik bedoel echter, je wilt als toekomstig eigenaar in geval van nood toch ook zonder problemen de voerbak weg kunnen nemen, ook als de hond volwassen is. Stel je voor dat hij dat niet accepteert. Weer een persoon erbij die de statistieken van bijtincidenten negatief beïnvloedt en ook in dit geval als gevolg van een verkeerde opvoeding rond de voerbak.

Er zal heus wel, wanneer ze allemaal uit één bak eten, het nodige gegrauw en gesnauw hoorbaar zijn. Maar dat hoort allemaal bij het spelletje dat opvoeding heet en honden kunnen elkaar veel en veel beter opvoeden dan dat wij dat kunnen. Als het echt te gek wordt, zal de moederhond echt wel ingrijpen en in het uiterste geval kan je dat als fokker ook nog.

Dat dan ook nog iemand anders reageert met de opmerking dat zij de puppen één voor één op schoot neemt om ze eten te geven omdat dat voedselnijd voorkomt, komt op mij erg naïef over en getuigt niet van werkelijkheidszin.
Maar ja, ik heb makkelijk praten. Ik heb nog nooit een nestje gefokt en ik heb alleen maar boekjes gelezen over dit onderwerp.

Zo’n beetje gelijktijdig wordt op een forum verhaald over twee teven die niet (meer) bij elkaar kunnen, gemuilkorfd naast elkaar moeten lopen of iets van dergelijke strekking. De eigenaresse van die twee teven hoopt nog altijd dat het ooit weer goed komt tussen beide dames en dat zij zonder muilkorf elkaar van blijdschap om de nek vliegen, de polonaise lopen, enz.
Ik zal wellicht niet voldoende van hondengedrag afweten, maar in mijn onkunde krijg ik toch sterk het idee dat deze eigenaresse een droombeeld najaagt. Wie ik ook gesproken heb en wat ik daarvan ook op internet gelezen heb, alles wijst in één richting. Namelijk dat het nooit op die manier goed zal komen tussen beide dames dat zij zonder toezicht en zonder beschermende middelen gezellig naast elkaar in de kamer zullen bivakkeren. Wanneer deze problemen ook nog eens veroorzaakt worden door die kleine maar zo verdraaid invloedrijke hormoontjes, zal het voor de eigenaresse een utopie blijven. Hou er maar rekening mee dat de honden altijd gescheiden moeten blijven. Zeer waarschijnlijk zullen de teven zich dan ook nog eens veel prettiger gaan voelen omdat de rust in huis is weergekeerd.

Is het u verder opgevallen dat die persoon, die zich Henri noemt, niets meer van zich heeft laten horen. Hij heeft niet gereageerd op de reactie van Magda Nieuwhof, noch heeft hij, zo het zich laat aanzien, gereageerd op haar stuk op "Weetjes". Nou kan hij natuurlijk met vakantie zijn, net als vele landgenoten. Het kan natuurlijk ook zijn dat hij tot de ontdekking is gekomen dat hij ontzettend uit zijn nek heeft zitten kletsen en daarom niet meer reageert. Ik ben echter bang dat dat (nog) niet tot hem doorgedrongen is.