Onwetend

Op 29 juni vindt dus de eerste CAC-show voor Nederlandse Hondenrassen plaats. Onder de meer dan 500 ingeschreven honden zijn er 38 Saarlooswolfhonden.
Omdat u ongetwijfeld met grote regelmaat de betreffende website hebt bekeken, hoef ik natuurlijk niet te zeggen: “Ja, u leest het goed, 38 stuks”. Een aantal daarvan zijn eveneens ingeschreven in de koppel- en/of nakomelingenklas.

Wat is het nut hier extra aandacht aan te besteden. Heel eenvoudig.
Op de laatste clubmatch van de NVSWH waren 40 honden ingeschreven. Het aantal honden op de laatste clubmatch van de avls bedroeg 51. Maar onder deze 38 honden voor die CAC-show in Zwolle zullen naast, ik zou zeggen uiteraard, honden van de NVSWH ook honden van de avls zijn, maar ook honden van mensen die van geen van beide verenigingen lid zijn of geen lid meer zijn. Het is maar hoe u het bekijkt. De voorzitter van de NVSWH kondigde een tijdje geleden vol trots aan dat van zijn vereniging met gemak 25 honden aanwezig zouden zijn. Als dat klopt blijven er 13 over voor de avls en anderen.
Ik vraag me alleen af wat deze tentoonstelling dan zo bijzonder maakt. Er is slechts een CAC te behalen voor de Beste Reu en Beste Teef van het ras, een Jeugd-CAC voor de beste jeugdreu en beste jeugdteef en een Veteranen-CAC voor de beste Veteranen-reu en beste Veteranen-teef. Daarnaast natuurlijk de bijbehorende Reserve CAC’s, m.u.v. Jeugd en Veteranen.

Deze diploma’s, om het zo maar even uit te drukken, zijn echter ook op andere tentoonstellingen te behalen. Dus waarom komen daar, ook wanneer een Nederlandse Keurmeester het ras keurt, nooit zoveel honden? Zelfs de Winner en een aantal jaren geleden de European Show’s kenden minder ingeschreven Saarlooswolfhonden. Komt het dan door het inschrijfgeld? Best mogelijk, want voor deze show in Zwolle is het behoorlijk goedkoop vergeleken met de andere Nederlandse Tentoonstellingen. Het kan ook niet zijn dat men vindt dat de titel BIS, in dit geval dus Beste van de Nederlandse Hondenrassen, een prestigieuze titel is. Die titel kon men ieder jaar ook op de internationale tentoonstelling in Zwolle behalen.
Mocht iemand een andere mening toegedaan zijn waarom op deze tentoonstellingen zoveel Saarlooswolfhonden aanwezig zijn, laat het dan even weten. Ongetwijfeld dat ook de vele lezers benieuwd naar de motivaties zijn.

Maar goed. We zullen zien hoeveel leden van de avls ingeschreven hebben. Het kunnen er nooit veel zijn omdat, zoals bekend, de leden van de avls het karakter van de SWH enz. enz. en tentoonstellingen enz. enz. op waarde weten te schatten. Nu weten we dat het gros van de avls-leden totaal geen benul heeft van de Saarlooswolfhond, omdat ze zich al jaren laten afschepen met niet-raszuivere honden maar dat is een ander verhaal. De vele honderden, mogelijk duizenden, foto’s op internet tonen dit overduidelijk aan. Maar vooruit, genoeg hierover. Laat ik vriendelijk blijven op deze zaterdag.

Desondanks, gelet op de aantallen van beide clubmatches hadden toch wel meer mensen hun hond in kunnen schrijven. Tenzij men natuurlijk vindt dat Zwolle een eind rijden is. Gelijk hebben ze. Voor iemand uit Limburg of Zeeland is Zwolle een stief kwartierke rijden, maar omgekeerd geldt hetzelfde. Voor iemand uit Friesland of Groningen of zelfs Noord-Holland is ook Maastricht niet direct naast de deur. En toch kom je op die tentoonstellingen exposanten uit het hele land en zelfs daarbuiten tegen. Exposanten die toch een uurtje of wat hebben moeten rijden. Dus ook daar kan het niet aan liggen dat niet meer Saarlooswolfhonden ingeschreven zijn.
In ieder geval verheug ik me erop naast de Saarlooswolfhond ook een paar van mijn andere favorieten Nederlandse rassen te bekijken.

Al snuffelend op internet kwam ik op een hondenforum, tenminste zo profileert die site zich, een aantal zeer opmerkelijke uitspraken tegen. Toegegeven, de uitspraken dateren van 2008 maar u weet zelf hoelang onzinnige uitspraken op internet terug te vinden zijn en ook hoe die uitspraken uiteindelijk een volkomen eigen leven gaan leiden. Ofwel, na enige tijd worden dat soort onzinnige uitspraken als waarheid beschouwd door de goegemeente. De schade die daardoor aangericht wordt aan hondenrassen en/of hondeneigenaren cq. fokkers is aanzienlijk, maar daar hebben de verkondigers van de “waarheid” geen boodschap aan.

Kijk alleen maar naar het onzinverhaal, dat bij de NVSWH de hond “nooit je eigendom wordt maar altijd eigendom van de vereniging blijft”. Mij is verteld dat deze waarheid ontsproten is aan het brein van een fokster die ooit een akkefietje met de NVSWH heeft gehad. Laten we het daarbij houden. Jammer genoeg duikt deze uitspraak na meer dan 20 jaar nog steeds met grote regelmaat op en wordt nog steeds voor waar aangenomen. Ach, al zo vaak is geschreven dat het de grootst mogelijke onzin is maar helaas, dat wordt niet voor waar aangenomen.
Nee, dan de verhalen op dat bewuste forum. Zo reageert ene Margje op een vraag van iemand die op zoek is naar een Saarlooswolfhond met de volgende uitspraak: “Woon je afgelegen, of in een woonwijk, of in een flat? Eigenlijk is alleen de eerste keuze geschikt voor een saarloos. Een saarloos, heeft net als een wolf/wilde hond, ontzettend veel behoefte aan de dingen die om hem heen gebeuren te kunnen overzien. Voor hen betekend de zaak niet kunnen overzien dat er levensgevaar dreigt!”
Waar deze schrijfster dit vandaan haalt is mij een raadsel en daarmee geeft deze mevrouw duidelijk aan niets van de Saarlooswolfhond te begrijpen. Ik denk ook dat deze mevrouw geen klap van wolven weet, maar da’s niet erg. Doen de meeste mensen niet, ik ook niet. Wel heb ik uit de literatuur begrepen dat het verhaal van die mevrouw niet klopt. Verder wonen er voldoende Saarlooswolfhonden in een eengezinswoning (rijtjeshuis) en een enkeling mogelijk ook in een flat. Dus ook op dat gebied gaat de uitspraak van die Margje volkomen mank.

Dan komt ene Joyce, eigenaresse van een Saarlooswolfhond met diverse uitspraken waaronder deze: “Verder zijn het echt slopers, je meubilair is na 2 jaar
wolfhond, toe aan vervanging. Het is een erg dure hobby en je moet niet gehecht zijn aan je spullen. Als je wereld om die hond draait is er echter geen probleem. Verder is het wel een must om je serieus te verdiepen in gedrag. Dit omdat een SWH erg subtiel maar duidelijk is in zijn lichaamstaal en hiermee alles duidelijk maakt, niet alleen naar andere honden, maar ook naar jou toe. Ze verwachten dat jij hun taal spreekt niet andersom.”
Voor ieder ras geldt dat je als eigenaar moet leren de lichaamstaal van je hond te begrijpen, dus dit is niet specifiek voor de Saarlooswolfhond. Ik denk ook dat deze mevrouw ergens de fout is ingegaan met de opvoeding. Er zijn talloze eigenaren van Saarlooswolfhonden waarvan de hond nog nooit iets kapot gemaakt heeft. Dus ook dit is een fabeltje in de meeste gevallen. Eigenlijk geeft deze mevrouw zelf al aan waar ze fout gegaan is: verdiepen in het gedrag van de Saarlooswolfhond. En mogelijk de hond te lang alleen laten, met daarbij de vraag of het wel verstandig was een hond aan te schaffen.

Vervolgens komt die Margje weer met het verhaal dat een Saarlooswolfhond agressief kan zijn, mede dankzij de kleine pool (populatie dan wel genenpool, denk ik). Voorts werkt de gewenste terughoudendheid in de praktijk agressie op.
Hierop wordt door net zo’n onwetende gereageerd met de opmerking dat de Saarlooswolfhond uit de wolf afkomstig is en daardoor agressiever is dan andere honden.

U begrijpt het wel. Deze hierboven geciteerde dames zou het eigenlijk verboden moeten worden ooit nog iets over de Saarlooswolfhond te schrijven. Gelukkig hebben deze twee, m.u.v. die Joyce, ingezien dat dit ras absoluut niet bij hen past, gelukkig voor de Saarlooswolfhond uiteraard.
Ik heb tot op heden nog niet gehoord over ook maar één agressieve Saarlooswolfhond. Integendeel, alle kenners weten duidelijk te maken dat agressie juist niet in het ras voorkomt.
Helaas zullen deze mensen ook weer roependen in de woestijn zijn en zal, als het tegen zit, het fabeltje “agressie bij de Saarlooswolfhond” volop via allerlei nietszeggende hondenforums rond blijven waren. Nietszeggend omdat ik dit soort forums absoluut niet serieus kan nemen en ik hoop met mij velen.
Eerlijk gezegd vind ik de overgrote meerderheid van de hondenforums van een dusdanig niveau dat je niets daarvan serieus moet nemen. Maar goed, voor de deelnemers is het een sociale uitlaatklep zullen we maar zeggen. Omdat de diverse discussies/meningen/….. verdeeld zijn in verschillende rubrieken is het wat overzichtelijker dan FaceBook, maar daar houdt het dan ook mee op.
Ook in dit geval geldt: “Gezegend zijn de onwetenden”

Heeft u trouwens dat stuk van de Raad betreffende de Locatiecontroles gelezen? Gelukkig dat de Raad in een ander document al direct laat weten, dat niet iedereen kan voldoen aan de in dat eerste document gestelde eisen. Met name rond die eis van binnen- en buitenkennels. De chippers/controleurs hoeven zich daarover niet druk te maken wanneer zij bij een hobby-fokker aan de deur komen.
Dus zou ik op een goed moment een keertje een nestje willen fokken onder een kennelnaam, dan hoef ik driehoog achter geen buitenkennel op mijn balkon te installeren. Hoef ik ook geen extra groot kattenluik in de balkondeur te maken zodat de hond en de puppen zonder problemen tussen badkamer en balkon heen en weer kunnen lopen. Hoewel het met de buitentemperatuur van de laatste dagen natuurlijk wel makkelijk voor ze geweest zou zijn.
Zou ik een tuin gehad hebben, dan had ik natuurlijk die buitenkennel van een zwembad voorzien. Ofschoon, niet alle Saarlooswolfhonden hebben de ambitie een hondse Johnnie Weissmuller te worden. Voor wie hem niet kent: dat was een succesvol wedstrijdzwemmer die daarna vol overgave de rol van Tarzan speelde.
Wellicht komt nu die uitspraak over die slopende Saarlooswolfhonden in een heel ander daglicht te staan. Je stopt je honden gewoon in zo’n kennel en je bent gelijk verlost van het slopen van je spaanplaat meubeltjes van die Zweedse firma. Snapt u nu waarom zoveel zogenaamde Saarlooswolfhondliefhebbers hun hond in een kennel opsluiten, eventueel inclusief puppies.

Nee, het heeft betrekking op de beroepsmatige fokkers.
Je kan dan stellen dat de Raad daar in zoverre mee te maken heeft vanwege de stambomen die dat soort fokkers aanvragen. Alleen vallen zij, volgens mij, voor wat betreft hun locatie en alles wat daarmee te maken heeft onder de Welzijnswet dieren of hoe men de opvolger van het oude “Honden en Kattenbesluit” ook genoemd mag hebben.
De honden die deze mensen fokken kunnen namelijk geen kennelnaam hebben, omdat de regels van de FCI en derhalve ook van de Raad dat verbieden. Handelaren, beroepsfokkers, enz. kunnen officieel geen kennelnaam krijgen.
Of deze regel nog in het vernieuwde Kynologisch Reglement staat, weet ik niet eerlijk gezegd. Als je dat document doorneemt vallen de woorden “dit artikel is vervallen” direct op. Als men dat nou eens weg zou laten, zou de omvang van dat reglement en daarbij de benodigde hoeveelheid papier om het af te drukken ook drastisch afnemen.
In ieder geval heeft de Raad zich in het verleden nooit aan die regel gehouden. Het schijnt dat de NVSWH een aantal jaren geleden enkele malen bezwaar maakte tegen de aanvraag van een kennelnaam door ene meneer V uit Zeeland. Toen de NVSWH een keer niet op tijd reageerde, kreeg die mijnheer prompt een kennelnaam, ondanks dat hij te boek liep als handelaar.

Tenslotte nog dit. Dankzij het amendement op artikel 19 van het Besluit Gezelschapsdieren kunt u zich niet meer verstoppen achter het argument dat u niets wist van erfelijke aandoeningen in het ras. Met andere woorden, u moet aantonen dat u er alles aan gedaan heeft de gezondheid van de door u gefokte dieren te waarborgen.
Voor de Saarlooswolfhond betekent dit dus dat u, dankzij de frauderende en knoeiende fokkers uit het heden en verleden eigenlijk gedwongen wordt uw honden te laten testen, als dan niet via DNA-onderzoek, op alle mogelijke erfelijke aandoeningen die in het ras voorkomen. Ofwel: de leden van de NVSWH moeten hun honden testen op aandoeningen die uitsluitend in de populatie buiten de NVSWH voorkomen. Hoe krom kan het zijn. Of beroept u zich op de uitspraak van dhr. Wauben: Waarom testen op een aandoening die in de populatie niet voorkomt.