Homogeniteit

De laatste dagen is dit een 'hot item'. Tenminste, als we het weblog van Johan moeten geloven. In ieder geval is het een stokpaardje van hem, zo lijkt het.
Maar wat is homogeniteit. Er zijn verschillende verklaringen voor, afhankelijk van het onderwerp waarin dit woord gebruikt wordt.
Bijvoorbeeld: 'Overal gelijk', 'Overal hetzelfde samengesteld', enz. Je krijgt dan te maken met 'een homogeen mengsel' of een 'homogeen gezelschap'
Stel dat je een brood wilt bakken. Dan wil je dat het deeg een homogene massa vormt. Met andere woorden, alle ingredienten moeten goed gemengd zijn, het deeg mag niet uit elkaar vallen, enz.

Maar ook heeft homogeen betrekking op 'een gelijkenis tussen twee individuen gebaseerd op dezelfde afkomst'
Op deze manier komen we dus bij rassen. Niet alleen hondenrassen, maar ook het menselijk ras valt hierbij te noemen.
Vaak wordt gezegd dat voor westerlingen alle Chinezen er hetzelfde uitzien, terwijl de Chinezen zelf wel degelijk verschillen zien. En laten we eerlijk zijn, natuurlijk zien ze er niet hetzelfde uit. Er zijn wel degelijk verschillen. Maar mogen we dan toch stellen dat er sprake is van homogeniteit gelet op de uiterlijkheden van Chinese mensen? Datzelfde geldt voor mensen van het zogenaamde Kaukasisch of blanke type. Ondanks dat ook hier verschillen zijn, zijn er toch ook overeenkomsten tussen de afzonderlijke individuen.

Ditzelfde geldt dus ook voor hondenrassen. Hierbij kunnen we mogelijk nog nadrukkelijker stellen dat een hondenras gekenmerkt wordt door homogeniteit. Anders hadden de afzonderlijke honden niet tot hetzelfde ras kunnen behoren. Met andere woorden, de homogeniteit binnen een ras is wat er voor zorgt dat een hond tot een bepaald ras gerekend wordt. U zult toch met mij eens dat iedereen een Labrador van een Afghaanse Windhond weet te onderscheiden en ook zal iedereen met iets meer verstand van honden in staat zijn binnen die twee rassen verschillen te zien. Dus: 'een gelijkenis tussen twee individuen gebaseerd op dezelfde afkomst' onderscheidt dus het ene ras van het andere.

Omdat Johan op zijn weblog duidelijk maakt dat hij grote moeite heeft met dat begrip homogeniteit en dan vooral wanneer dat betrekking heeft op uitspraken gedaan door een oud-bestuurslid van de NVSWH, heb ik links en rechts eens navraag gedaan hoe dat zit bij de Saarlooswolfhond.
Wat blijkt.
In 1975 werd wederom een poging gedaan de erfenis van Leendert Saarloos als rashond erkend te krijgen. Het voortouw hiertoe werd genomen door wijlen dhr. G. de Josselin de Jong.
Door dhrn. de Josselin de Jong, Robeerst en v.d. Teen, die als 'vervanger' van Leendert Saarloos optrad omdat hij daar kennelmedewerker was (geweest), en Marijke Saarloos was een bijeenkomst belegd in Zwijndrecht om dhr. de Josseling de Jong de gelegenheid te geven een homogene groep samen te stellen die aan een commissie van de Raad getoond kon worden. Homogeen, omdat het totaal een dusdanig bij elkaar geraapt stel honden was, dat niemand die ooit tot één ras zou rekenen. Ook toen al waren er leden die op hun tenen getrapt waren dat HUN hond niet bij de delegatie honden werd gevoegd.
Dhr. de Josselin de Jong schrijft daar ook over dat hij zich toen niet erg geliefd gemaakt had bij veel eigenaren.
Met 2 Volkswagenbusjes en 12 honden ging men naar de Raad in Amsterdam om voor die commissie te verschijnen. Naast de wolfhonden-vertegenwoordigers dhrn. de Josselin de Jong, v.d. Teen, Robeerst en Marijke Saarloos waren namens de Raad aanwezig dhr. v.d. Weijer, dhr. Nico v.d. Velden en mevr. A. Brooijmans.
De uiteindelijke erkenning was te danken aan dhrn. de Josselin de Jong, v.d. Weijer en v.d. Velden. Mevr. Brooijmans was daarbij zijdelings bij betrokken. Wel heeft zij de allereerste rasstandaard van dit nieuwe Nederlands ras opgesteld of was daar direct bij betrokken.
Dhr. v.d. Weijer besliste dat het ras ingedeeld zou worden in rasgroep 1 en dat de naam diende te worden "Saarlooswolfhond". Eén woord zodat niemand een vergelijk zou kunnen maken met de Ierse Wolfshond.
Jammer genoeg hanteert de Raad t.a.v. deze rasbenaming een tweesporenbeleid. Aan de ene kant vermeldt zij op haar website de naam als Saarloos Wolfhond (twee woorden) en daarnaast ook nog eens als Saarlooswolfhond (één woord dus). De FCI, waarnaar de Raad verwezen heeft t.a.v. de schrijfwijze van de rasbenaming, verwijst in de Engelstalige rasstandaard naar "Saarlooswolfhond", wederom één naam. Omdat de FCI in dit geval leidend is volgens de Raad, wordt het tijd dat de Raad zich daaraan conformeert en overal de juiste rasbenaming gaat hanteren.
Ter verduidelijking bij de hierboven genoemde namen: dhr. de Josselin de Jong had in de 2e Wereldoorlog enige tijd ondergedoken gezeten bij Leendert Saarloos; Dhr. v.d. Velden ging veel met Saarloos om en heeft na de dood van Saarloos de laatste 2 Jakhalshondjes opgevangen; Dhr. v.d. Weijer was destijds directeur van de Raad van Beheer en een goede vriend van de Josselin de Jong. Dhr. Aad Robeerst was interim secretaris van de wolfhondenvereniging. Na de erkenning van het ras werd mevr. Brooijmans benoemd tot één van de keurmeesters voor dit ras.
Een deel van de geschetste gang van zaken is trouwens terug te vinden in het, door Johan zo verfoeide, boek "Saarlooswolfhond".

In ieder geval was het dus noodzakelijk dat er een homogene groep getoond werd. Trouwens, in de eerste jaren na de erkenning toog een groep van zo'n 40 Wolfhonden met hun begeleiders naar een aantal tentoonstellingen om het ras te promoten. Later, toen er bij de eigenaren van deze honden meer inzicht was gekomen over het ras en dat er dus meer komt kijken bij een hond dan vier poten en een staart, kwam het
schaamrood nog regelmatig op de kaken van deze mensen als deze 'raspromoties' ter sprake kwamen. Ook het feit, dat er tijdens die promoties nooit een grom klonk tussen en tegen de honden onderling, was volgens hen meer geluk dan wijsheid maar het publiek vond het "machtig interessant".

Dat vervolgens in 1982, na de invoering van het gecentraliseerd fokbeleid om het desastreuze fokbeleid van de jaren 1975-1982 aan te pakken, maar ook in latere jaren gesproken werd over 'homogenisering' van het ras kan alleen maar in positieve context geplaatst worden. Zonder homogenisering geen ras en dus geen Saarlooswolfhond.

Wanneer je dus problemen hebt met dit begrip t.a.v. de Saarlooswolfhond en in feite dus t.a.v. elk hondenras, zoals Johan doet blijken, moet je je toch afvragen waarom hij dan in hemelsnaam een hond van dit ras heeft willen hebben. Simpel gezegd waarom heeft hij dan gekozen voor een rashond. Ik had dan gekozen voor het grootste (in omvang) hondenras ter wereld: "het ras dat bestaat uit vele variëteiten", de bastaard. Dit ras is over het algemeen niet homogeen, hoewel daar ook vraagtekens bij de plaatsen zijn, wanneer je de talloze roedels op deze aarde gaat onderzoeken. Kijk in dat geval maar naar de Dingo. Een niet erkend hondenras, maar wel homogeen.

Hoe je het went of keert. We ontkomen er niet aan, een erkend hondenras homogeen te noemen, ondanks de individuele verschillen.