Bijten

Ik kreeg van één van mijn lezers een heel interessant stukje (“gevaarlijke rassen”) toegestuurd dat van een Facebook pagina gekopieerd is en betrekking heeft op de bijtincidenten door honden van afgelopen tijd. Naast de reeds bekende rassen die, volgens zeggen, meer dan gemiddeld bij dit soort incidenten betrokken zijn of waren, werden ook de Belgische Herder(s) en de Zwitserse Witte Herdershond genoemd.

Deze laatste is opmerkelijk. Dat is toch dat ras dat door de avls ingekruist werd? En dan betrokken bij bijtincidenten. Oeps.

Duidelijk en op zich niet zo verwonderlijk is, dat de meeste bijtincidenten in huiselijke kring plaatsvinden en het merendeel van de slachtoffers kinderen betreft.

Eigenlijk logisch. Ten eerste is vaak de hond eerder aanwezig dan het kind, dus dat kind is een nieuwkomer in de groep. Op zeker moment gaat dat kind kruipen en wekt het de nieuwsgierigheid van de hond en weer wat later gaat dat kind van alles onderzoeken. Zo ook het geduld en de anatomie van de hond. En iedereen vindt dat schattig in plaats van dat kind duidelijk te maken, dat dat ongewenst gedrag is. Ja, ook kinderen kunnen ongewenst gedrag vertonen dat duidelijk gecorrigeerd moet worden. Maar ja, iedereen weet hoe het gaat. Het is toch je kind en een hond is maar een hond.

Wat dat betreft kan ik de uitspraak van Chantal Jansen wel waarderen naar aanleiding van de geboorte van de zoon van Carice van Houten: “Ik zou hem wegdoen, je kunt beter een hond of een kat nemen”. De rest laat ik maar achterwege.

Terug naar dat artikel. Daarin wordt aangehaald dat het gedrag van de hond door een aantal factoren bepaald wordt, o.a. opvoeding/milieu en inteeltpercentage.

Zeer zeker zullen opvoeding en het milieu waarin de hond opgroeit een grote rol spelen. De laatste jaren schijnt het mode zijn honden net zo op te voeden als kinderen. Dus niet bestraffen als iets fout gedaan wordt, maar belonen als iets goed gaat. Het lijkt alsof men in sommige gevallen de discussie aangaat met de hond: “Beste Fikkie, besef je wel wat je gedaan hebt? Heb je enig idee hoe dat andere hondje zich voelt? Stel dat het jou overkomt! Mama is nu erg verdrietig…….” Enz. 

Stel dat men trouwens gelijk heeft dat de hond niet alleen op klanken/intonatie reageert maar ook de woorden letterlijk begrijpt. Dan zou hij toch in bovenstaand voorbeeld gelijk denken: "Mens, laat je nakijken met je stompzinnige uitspraken". 

Ik heb altijd begrepen dat een hond duidelijkheid nodig heeft. Tenminste, zo komt het over als je naar films op tv kijkt waarin een groep dieren gevolgd wordt. De jonge dieren mogen veel tot op zekere hoogte en tot een bepaalde leeftijd. Als ze te ver gaan, wordt ze dat onmiddellijk duidelijk gemaakt zodat ze die fout niet nog een keer maken.

Gelijktijdig wordt in dat stuk verwezen naar onder andere Martin Gaus en Cesar Millan. Feit is dat dhr. Gaus heel veel goeds gedaan heeft t.a.v. de gedragsproblematiek bij honden. Althans, zo kwam het destijds op tv over. Geen idee of dat in werkelijkheid ook zo was, omdat blijkbaar veel hondenmensen niets met hem ophadden en hebben. Ook die Cesar heeft veel aanhangers. In het laatste geval echter wordt beweerd dat het er achter de schermen helemaal niet zo vriendelijk aan toe gaat. Het schijnt zelfs dat zijn methode in Oostenrijk verboden is, heb ik mij laten vertellen.

Het is nou eenmaal niet mogelijk het iedereen naar het zin te maken.

Maar dan. Inteeltpercentage. Ik weet niet of dat laboratoriumonderzoek (muizen, ratten, honden, ?) door dhr. Gubbels is uitgevoerd. Ik heb mij laten vertellen, en dat is ook nog steeds op internet terug te vinden, dat hij betrokken is/was bij een proefdierenfokkerij, ook of misschien wel uitsluitend honden bestemd voor de vivisectie (labradornet.com/FokkersGazet/gubbels.html en ook interessant labradornet.com/FokkersGazet/LP1.html)

Er wordt de laatste jaren door, voornamelijk leden van de avls, gewezen op het hoge inteeltpercentage bij de NVSWH. Dan zou je, in combinatie met dat laboratoriumonderzoek verwachten dat de Saarlooswolfhond ook in het rijtje bijtgrage honden moet voorkomen. Ik krijg echter de indruk dat dit totaal niet het geval is.

Let wel, ik moet daarbij afgaan op wat ik te horen krijg. Het meest ernstige bijtincident waar een SWH bij betrokken was en dat de publiciteit haalde dateert al weer van vele jaren terug en betrof een SWH die een paar eendjes had doodgebeten. Tja, die diertjes waren op het verkeerde moment op de verkeerde plaats of de eigenaresse van de hond had zich niet aan de regels gehouden en het dier los laten lopen. Mijns inziens had dit incident totaal niets met inteelt te maken.

Wel speelde vele jaren geleden ook het probleem dat sommige mensen heel sterk last hadden van dat zgn. Roodkapje-syndroom, waardoor zelfs in de Tweede Kamer stemmen opgingen om ook de SWH op het lijstje “Gevaarlijke Honden” te plaatsen, alsof het een soort Pitbull-achtige hond was. Gelukkig is dat plan de grond in geboord door meer verstandige lieden.

De schrijver van dat op FB geplaatste artikel verwijst verder naar de fokkerij van honden uit zgn. werklijnen en, zoals hij schrijft, zijn er honden die niet gefokt zijn om op zondag gezellig mee uit wandelen te nemen.

Klopt. Ik ben ervan overtuigd dat onder de Tsjechoslowaakse Wolfhond exemplaren rondlopen die heel lief en gezellig zijn. Maar als ik dan hoor hoe sommige Tsjechen zich gedragen op tentoonstellingen, wordt je wel gedwongen met een grote boog om die dieren heen te lopen. Laten we niet vergeten dat dit ras bewust gefokt is om destijds in toenmalig Tsjechoslowakije de grens te bewaken. Om dat te bereiken heeft men doelbewust geselecteerd op zgn. scherpe honden.

Jammer genoeg hebben daarna een aantal, op geld bewuste?, fokkers/knoeiers het nodig gevonden dit ras door de Saarlooswolfhond te kruisen. Tot nu toe, zo lijkt het omdat niet bekend is wat er in andere landen gebeurt, zonder bijtincidenten of andere gedragsproblemen bij de SWH. Wat niet is kan echter nog komen, omdat er nog steeds gerotzooid wordt.

Wat anders.

Intussen heeft de NVSWH ook weer een clubblad bij de leden laten bezorgen. Hierin onder andere een stuk van de voorzitter met betrekking tot fokkerij en outcross. Hij stelt dat, door het toelaten als lid van (buitenlandse) eigenaren van niet door de NVSWH gefokte Saarlooswolfhonden de stap naar een outcross dichterbij komt. Inderdaad, doordat die honden uit een andere populatie komen en in veel gevallen stammen uit lijnen waarin gerotzooid is, kan je spreken van outcross.

Alleen zou ik voorstellen toch met de grootst mogelijke voorzichtigheid die honden in te zetten. Tot nu toe zijn bij de NVSWH nog steeds geen honden gevonden die drager zijn van het gen voor DM of voor Dwerggroei. Laat staan dat er lijders gevonden zijn. Het blijkt echter dat tenminste drie honden van buitenlandse eigenaren, die tevens lid zijn van de NVSWH, wel drager zijn van genoemde defecte genen. Dus loop je als vereniging het grote risico die aandoeningen in je populatie te fokken door die bewuste honden in te zetten.

Ook de vraag hoe die leden zich zullen opstellen richting het Centraal Fokbeleid en het Verenigings Fok Reglement van de NVSWH is interessant. Eén van die leden heeft op haar website al laten weten dat er, ondanks dat zij als lid gehouden is aan dat VFR, een nest op komst is wat niet aan de regels van de NVSWH voldoet. Gaat de NVSWH voor dit nest eigenaren zoeken of doet de fokster dat zelf, zoals zij ook deed alvorens zij lid van de vereniging werd. Of, hoeft zij zich niet aan de fokkerijregels van de NVSWH te houden, omdat zij in het buitenland woonachtig is? In dat geval hoeven natuurlijk ook de overige buitenlandse leden, waaronder bijvoorbeeld de voorzitter, zich ook niet aan die regels te houden.

Dit gaan zeker interessant worden.

Nog een zinnetje in dat bewuste clubblad waar sommigen zich in vast zullen bijten. Bij de uitslagen van afgelopen clubmatch van de vereniging staat bij een teefje dat die een knikje in de laatste staartwervel heeft. Wordt er nu bedoeld dat er sprake is van een knikstaart? Zo ja, dan zullen velen roepen dat deze hond niet voor de fokkerij ingezet mag worden en dat bij deze hond sprake is van een (mogelijk) ernstige skeletafwijking. Dit alles gebaseerd op die, wat ik al vaker aangehaald heb, zeer discutabele uitspraak van wijlen mevr. Brooijmans. Discutabel, voor alle duidelijkheid, omdat bij honden tot op heden niet wetenschappelijk is aangetoond dat een knikstaart per definitie duidt op een probleem ergens anders in het skelet. Die problemen zijn aangetoond bij een onderzoek bij muizen ergens in de zestiger jaren van vorige eeuw.
Maar kom zeg. Het was wel mevr. Brooijmans die dat rondbazuinde.