Onbegrijpelijk

De laatste Raadar van de Raad van Beheer brengt voor de eigenaar van een Saarlooswolfhond interessant nieuws.
Niet het feit dat op tentoonstellingen keurmeesters niet langer honden met wolfsklauwtjes mogen negeren. De Nederlandse wet schrijft voor dat deze niet langer verwijderd mogen worden. Vraag is natuurlijk wie dat controleert. Een beetje slimme fokker weet zijn dierenarts zover te krijgen, dat deze die ondingen verwijdert onder het mom van “medisch noodzakelijk”. Ik kan me ook niet voorstellen dat op tentoonstellingen aan de exposant gevraagd wordt of deze een verklaring heeft dat die wolfklauwtjes verwijderd zijn wanneer de hond ze niet heeft.
Voor zover mij bekend is het bij de Saarlooswolfhond maar heel zelden dat die dingen voorkomen en het meest opmerkelijke, zo is mij verteld, is dat als die dingen aanwezig zijn dat altijd is bij honden gefokt buiten de NVSWH. Heel apart als dat zo is, want waar komen die dingen dan vandaan? Voor zover mij bekend is het geen verschijnsel bij wolven, dus van welk ingekruist ras uit het verleden is dit een erfenis?

Zo kan je je nog meer afvragen. Vol trots is bekend gemaakt dat Bantu (Mikah Bantu) wederom moeder is geworden. Omdat volgens het fokreglement van de avls een teef vier nesten mag krijgen, zou dit voor mij geen reden zijn hierover te schrijven. Dat vier nesten van eenzelfde teef niet direct bevorderlijk zijn voor het terugdringen van het inteeltpercentage doet niet ter zake.
Nee, waar het om gaat is het volgende. Mij is verteld dat Bantu als pup zijnde op naam is gezet van mevr. Versnel. Maar deze mevrouw zou dan Bantu op zeker moment over of terug hebben laten schrijven op naam van de fokster, mevr. Wennekers. Aldus heeft Bantu haar eerste nest gekregen met de kennelnaam van mevr. Wennekers, Villa della Lupa. Na enige tijd is Bantu weer teruggeschreven op naam van E. Versnel en heeft zij haar tweede nest gekregen onder de kennelnaam Accidentally in Love. Ook de puppen uit het derde nest dragen deze laatste kennelnaam. Goh, waar kennen we die praktijken van? Nou dames, als dit heeft plaatsgevonden hebben jullie in elk geval goed gekeken naar een aantal buitenlandse fokkers die dit spelletje al jaren spelen.

De vraag is echter of het verstandig is geweest dit derde nest te laten komen. In het tweede nest werd de fokster geconfronteerd met een pupje met ontwikkelingsproblemen in de vorm van het ontbreken van een anus en een vreemd soort varkensstaartje. Beide aandoeningen zijn volgens mijn informatie (gedeeltelijk) te rangschikken onder skelet-aandoeningen.

In het derde nest wederom een pup met een ontwikkelingsafwijking, namelijk een open schedel en dientengevolge een open gehemelte. Dit zou ook nu weer kunnen wijzen op een skelet-afwijking.

Omdat Bantu draagster is van het gen voor hypofysaire dwerggroei zou je je kunnen afvragen of dat er iets mee te maken had. Of is er sprake van puur toeval en pure pech?
Omdat bij de avls, zoals geschreven, een teef vier nesten mag voortbrengen lijkt het mij nou niet verstandig deze Bantu nogmaals in te zetten voor de fokkerij. Ik hoop, als dat inderdaad het geval gaat zijn, dat de eigenaresse in dat geval niet naar andere fokkers kijkt en besluit Bantu te houden en niet ter herplaatsing aan te bieden.

Terug naar de laatste Raadar want daar begon ik tenslotte mee. Trots wordt daarin gemeld dat, dankzij de medewerking van de betrokken rasverenigingen de FCI akkoord is gegaan met de vernieuwde rasstandaarden van de Saarlooswolfhond en de Stabijhoun. Zo te lezen hebben die vernieuwingen eerder betrekking op het jasje waarin ze gegoten zijn dan dat er wezenlijke wijzigingen aangebracht zijn.
Wat opvalt echter is dat de Raad spreekt van de Saarlooswolfhond, één woord. Wat verder opvalt is dat de Nederlandse tekst waarnaar zij verwijst een één op één kopie is van de rasstandaard zoals de NVSWH die in haar laatste boek heeft opgenomen. Waar nodig is destijds door de auteurs besloten ter verduidelijking verklarende tekst op te nemen, zodat een ieder kan begrijpen wat er bedoeld wordt. Niet zo vreemd natuurlijk, als men beseft hoe de standaard van vele rassen bol staat van de meest onbegrijpelijke zinnen.

De Nederlandstalige rasstandaard schrijft onder “Fouten” dat “het ontbreken van voldoende expressie door haarkleuren minder gewenst is” en onder “Diskwalificerende Fouten” “Andere dan de toegestane vachtkleuren”.

De Engelstalige rasstandaard waar Raadar eveneens naar verwijst, is nog explicieter ten aanzien van de vachtkleuren: “Not sufficiently intense colours” en “Formation of a dark saddle due to poor distribution of …”

Met andere woorden: Keurmeesters mogen honden die bijvoorbeeld bijna zwart zijn (Frankrijk) of die vreemde chocoladekleurige hond(en) uit het Oosten van Europa niet eens een goede kwalificatie geven op tentoonstellingen vanwege de fouten die zij vertonen.

Dat betekent dus ook dat die mevrouw die maanden geleden boos in de pen klom omdat haar chocoladekleurige Saarlooswolfhond, waarover ik volgens haar negatief schreef, voldeed aan de rasstandaard zoals die in haar land geldt, zoals zij zegt, geen recht van spreken heeft. Mevrouw kan beter Engels, Frans, Duits of Spaans leren en dan in één van die FCI-talen de rasstandaard van de Saarlooswolfhond nalezen. Dan ziet zij zelf dat er van die kleur van haar hondje geen barst klopt. Maar ook die rare zogenaamde Saarlooswolfhonden met dat Duitse Herderdek kunnen dus geen goede beoordeling meer krijgen, want ook dat dient fout gerekend te worden.

Naar aanleiding van mijn vorige stuk kreeg ik van een paar lezers bericht over die Franse database van de Saarlooswolfhond. Zoals al gevreesd werd, er staan de nodige fouten in.

Vooral op het gebied van gezondheidsgegevens.

Eén van mijn lezers merkte tevens op, na het bekijken van die Franse database, dat zij ten aanzien van PRA ook nog eens bij de Raad van Beheer op de website had gekeken. Wat haar enorm stoort is dat de Raad eigenhandig de uitslagen van de ECVO-arts(en) aanpast. In haar ogen niets meer of minder dan valsheid in geschrifte door een medisch document aan te passen. Bovendien lijkt dat er bovendien op dat de Raad daarmee de betreffende ECVO-arts een brevet van onvermogen opspeldt.

Zij maakt het als volgt duidelijk.
Wanneer een hond bij de allereerste controle de uitslag “PRA Voorlopig Niet Vrij” krijgt en vervolgens bij alle volgende controles “PRA Vrij”, wordt die laatste uitslag door de Raad gewijzigd in “PRA Voorlopig Niet Vrij”. Dat is natuurlijk niet correct.
Het zou daarom correcter zijn, wanneer de Raad de uitslag van de ECVO-arts gewoon overneemt, dus in dit geval “PRA Vrij”, maar daarbij een noot plaatst dat dit pas officieel wordt wanneer de hond door dat panel beoordeeld is en dat tot die tijd de slechtere uitslag, “PRA VNV” blijft gelden.
In feite is het bezoek aan dat panel ook gewoon klinkklare onzin.

Deze procedure wordt toch ook niet gehanteerd bij bijvoorbeeld HD-onderzoeken. Er zijn voorbeelden genoeg van honden die bij het eerste onderzoek HD-C kregen en bij het volgende onderzoek HD-A. Dat kan natuurlijk niet. HD is (mede) een botafwijking en kan zich, volgens mij, nooit herstellen. Toch wordt zonder bedenkingen die slechte eerste uitslag vervangen door de nieuwere betere uitslag en geen hond die er iets van zegt. Dat verschil in uitslagen kan veroorzaakt worden, doordat de hond niet in de juiste positie lag wat dus een fout van de dierenarts was en als gevolg waarvan de foto’s niet beoordeeld hadden mogen worden. Maar ook kan het betekenen dat of de eerste groep beoordelaars van GGW niet bekwaam genoeg was of juist de tweede groep beoordelaars, als die er al was. Maar vraagt GGW om een onafhankelijk onderzoek waarbij door meerderheid van stemmen de juiste HD-uitslag vastgelegd wordt? Nee.

Ook bij andere onderzoeken wordt dat niet gedaan. Waarom dan wel bij ECVO-onderzoeken? Omdat de Raad zich hierbij laat ringeloren door de ECVO-organisatie? Terwijl de ECVO-artsen zelf met de regelmaat van de klok met elkaar van mening verschillen. Vreemd toch?

Bovendien, nogmaals de vraag. Wat is triester voor de hond zelf. In de loop der jaren blind worden maar verder nog vrolijk door het leven gaan of in de loop der jaren steeds slechter gaan lopen, pijn krijgen en wellicht voortijdig uit dat lijden verlost moet worden. Zoals bij DM bijvoorbeeld. Terwijl er vrolijk gefokt wordt met honden die DM-lijder zijn, omdat ze “gelukkig niet blind zijn”. Omdat er bovendien een genetische test is voor deze aandoening mag er volgens de reglementen van de FCI ook niet met deze honden gefokt worden, maar niemand die er iets van zegt en de nakomelingen krijgen gewoon een stamboom. Hoe krom kan er gereageerd worden.

Tenslotte wees één van mijn lezers erop dat het aantal honden dat in die Franse database is opgenomen een grote misleiding is. Men is alleen op dat aantal gekomen door honden niet alleen onder hun stamboomnaam op te nemen maar ook onder hun roepnaam. Het aantal opgenomen honden moet daarom waarschijnlijk met vele honderden worden verminderd.

Ook kreeg ik een stukje toegestuurd uit de laatste “Hondenwereld” met betrekking tot het begrip “outcross”. Ook in dit stuk wordt gemeld dat, na het toepassen van een outcross of crossbreeding zoals de auteur het noemt, na circa drie generaties het uiterlijk weer is zoals het betreffende ras eruit zou moeten zien.
Het is al eerder geschreven en wederom vraag ik me af waarop dat gebaseerd is wanneer je nog steeds Saarlooswolfhonden ziet rondlopen waarvan duidelijk is dat zij afstammen van een hond van een (heel) ander ras. Dus hoe komt het dat je nog steeds Saarlooswolfhonden ziet die je ogenblikkelijk zou moeten rangschikken onder de Tsjechoslowaakse Wolfhond, ondanks dat die al zeker 5 generaties eerder in die lijn is ingekruist. Hoe komt het dan dat je nog steeds, na drie of vier generaties, duidelijk aan de nakomelingen ziet dat Skog geen SWH was maar een Wolfhybride of nakomeling daarvan. Niet één van de voorstanders van een outcross heeft hier ooit antwoord op gegeven.