Vraag en Antwoord, deel 1

Zoals beloofd deze keer over de voorgenomen outcross bij de Saarlooswolfhond. Zowel de Raad van Beheer als, uiteraard, de avls hebben daar al de nodige aandacht aan geschonken.
In hun laatste nieuwsblaadje gaat mevr. Eggink, lid van de outcross-commissie van de avls, nader in op gestelde vragen. 

Eerst toch nog even een opmerking over mijn vorige stuk. Heeft u inmiddels al een overzicht voorbij zien komen van de in die alternatieve database opgenomen honden van andere rassen die in de laatste decennia bij de Saarlooswolfhond ingekruist zijn? Ik niet. Nou, u krijgt hem ook niet te zien. Men wil gewoon niet toegeven dat er gerotzooid is of men wil niet toegeven dat men niet weet waar gerotzooid is. 

Dat men op enige wijze het inteeltpercentage terug wenst te brengen is begrijpelijk. Hoewel men bij andere diersoorten ziet dat een hoog inteeltpercentage geen of weinig invloed hoeft te hebben op de populatie ten aanzien van ziektes en/of aandoeningen of aantallen nakomelingen. Meestal echter omdat die diersoorten op natuurlijke wijze al aan genenspreiding doen. Bij onze honden is dat natuurlijk niet het geval en is de fokker verantwoordelijk. Hoewel, dat hoge inteeltpercentage heeft in ieder geval bij de populatie van de NVSWH niet geleid tot het opduiken van allerlei vreemde erfelijke afwijkingen, mogelijk omdat daar wel aan genenspreiding gedaan is.
Een goed voorbeeld van het niet doen aan genenspreiding is het massaal inzetten van bepaalde reuen. Dat zagen we al bij Leendert Saarloos (Almadin, Barnum, Caro, Quocart om er maar een paar te noemen. Vervolgens kregen we te maken met onder meer Cid Liard, Glaz Go Gandalf, Perneault, Skog, Zazi Zen om een paar “grootverbruikers” te noemen. Uiteraard lopen er nog meer rond die meer dan 5 maal voor nakomelingen hebben gezorgd, waarbij sommige fokkers niet schroomden bepaalde combinaties vele malen te herhalen.
In al die gevallen moet je hopen dat geen van de reuen op het gebied van gezondheid een negatieve invloed op de populatie hebben gehad. In een aantal gevallen moet je daar wel vraagtekens bij zetten.
Bijvoorbeeld bij Skog. Van die hond is op gebied van gezondheid niets bekend (gemaakt). Wel is bekend dat een behoorlijk aantal honden uit de lijn van Skrim (de vader van Skog en Skarv) het gen voor onder andere DM en/of Dwerggroei bij zich hebben. Dus door het inzetten van deze honden hebben de fokkers moedwillig risico’s genomen. 

In het artikel in dat nieuwsblaadje wordt de vraag gesteld hoe het zit “met die rassen waarvan men zegt dat die al zijn ingekruist”. Het antwoord luidt: “Stel dat die geruchten waar zijn”.

Kijk, dit is een antwoord waar iedereen, die serieus met dit ras omgaat, van verbazing van zijn of haar stoel zal vallen. Mogelijk zelfs luid schaterend,  maar dan vanwege dat stupide antwoord. Op vele forums en blogs, enz. is door velen verhaald over het inkruisen van honden van andere rassen. In een aantal gevallen zelfs met verwijzing naar de lijnen waar dit heeft plaatsgevonden, zodat iedereen zelf zijn conclusies kon trekken.
Sterker nog, had de NVSWH een aantal jaren geleden niet aan de bel getrokken bij de Raad van Beheer, mede dankzij informatie van liefhebbers van het ras die door de fokker benaderd waren, dan hadden een aantal nakomelingen uit de kruising van een SWH-teef met een wolfhybride nu rondgelopen met een erkende stamboom. Nog erger is, dat volgens de betrokken eigenaren van zowel reu als teef, zowel mevr. Egginks als dhr. Berends daarvan op de hoogte waren of zelfs de grote stimulatoren achter die kruising waren. Met andere woorden: één van de geruchten is dus al ontzenuwd.
Net zo erg is dat de Raad van Beheer destijds de NVSWH liet weten geen tijd te willen of kunnen vrijmaken of besteden dat rapport over al die reeds gedane outcrosses inclusief getuigenverklaringen, foto’s, films, enz. te bestuderen. Het betreffende rapport is jaren geleden tijdens een Algemene Leden Vergadering van de NVSWH gepresenteerd door de secretaris.
Maar ook levert een zoektocht op internet al de nodige informatie betreffende fokkers die “gepakt” zijn vanwege het gebruik van een hond van een ander ras, terwijl een SWH-combinatie aangemeld werd voor het verkrijgen van stambomen. 

Hoeveel Tsjechen zijn er al ingezet bij de SWH, hoeveel Amerikaanse Wolfhonden, hoeveel Tamaskans, hoeveel Marxdorfer wolfhonden, hoeveel Wolfhybriden, Alaskan Malamutes, enz. Derhalve: in welke lijnen zijn ze gebruikt. Dat die rassen gebruikt zijn, ziet een ieder aan het uiterlijk van de nakomelingen uit die lijnen. Hoewel men, wat dat betreft, bij de avls met oogkleppen op lijkt te lopen omdat toegeven hieraan natuurlijk een bom legt onder hun wens tot het doen van een outcross.  

Zo zijn er ook vele SWH-eigenaren die, al dan niet uit de eerste hand, weten dat de afstamming van Skog en Skarv niet klopt. Datzelfde geldt ook voor een groot aantal honden uit de fokstal van die Nederlands/Franse fokster waarvan ook velen weten dat afstammingen niet (kunnen) kloppen met wat op papier staat.
Het is daarom ook niet zo vreemd dat steeds meer vreemd uitziende Saarlooswolfhonden het licht zien.
Het is dan ook dubieus te stellen dat het inteeltpercentage nog steeds in de gevarenzone ligt  wanneer je rekening houdt met die “veronderstelde” inkruisingen. Wanneer je rekening houdt met al die ingekruiste honden, ligt het inteeltpercentage meer dan de helft lager dan dat de database laat zien. Daarnaast moet je je afvragen wat je verstaat onder inteeltpercentage. De opmerkingen daarbij is dat ZooEasy, waar de avls nu ook gebruik van maakt, volgens mij een strikte scheiding hanteert tussen Inteeltpercentage (IC) en Verwantschapspercentage (AVK). De formules hiervoor zijn door Wageningen Universiteit aangeleverd. Maar het lijkt erop en volgens hetgeen de avls (fam. Berends-Eggink) al tijden verkondigt, dat beide begrippen op één hoop gegooid zijn. Daarom ook krijg je die verschillende uitkomsten. Als dat werkelijk zo is, kan iedereen die voor de Saarlooswolfhond gebruik maakt van ZooEasy de berekende percentages op de vuilnisbelt gooien.  

Trouwens, in een groot aantal gevallen moet dat IC helemaal niet serieus genomen worden. Zo zijn er buitenlandse kennelclubs die in hun stamboek bij bijv. de Saarlooswolfhond een IC presenteren dat kant noch wal raakt. Men gaat daarbij, zo te zien, uit van de in dat stamboek ingeschreven honden. Geen wonder dan dat er percentages van minder dan 5% gemeld worden. Op die manier reken je je natuurlijk ten onrechte rijk.

Als voorbeeld bijvoorbeeld Akon Kadin v.d. Kilstroom. Bij vier generaties lijkt deze hond een IC te hebben van 3,3%, bij 10 generaties is dat opgelopen tot 43,9%. Vanaf 13 generaties blijft de teller steken op 55%. Met andere woorden: met hoeveel generaties is men van plan te gaan rekenen.
Een recent en zeer lachwekkend voorbeeld van hoe je de hele boel kunt beduvelen of hoe je kunt aangeven er totaal geen verstand van te hebben vinden we op de website van fokster E. Versnel, kennelnaam “Accidentally in Love” De puppen uit de combinatie Mikah Bantu Lohbo Villa della Lupa x Aenghus Cara mo Anam zouden een inteeltpercentage hebben van 0,4%. Als dat waar zou zijn, is daarmee de hele grond onder de outcrossplannen weggeslagen. Driewerf hoera dus. Alleen ligt het inteeltpercentage in werkelijkheid op 45,5%. Duidelijker kan niet geïllustreerd worden dat men voor eens en altijd duidelijk moet maken wat onder dat IC verstaan wordt en hoe dat berekend wordt.

Vanwege de lengte van mijn verhaal deel 2 volgende keer.