Herplaatsing

Het herplaatsen van honden is van alle dag, ondanks dat het lijkt of het van de laatste jaren is omdat met de regelmaat van de klok op diverse internet pagina's hierover geschreven wordt.
Zolang het herplaatsen noodzakelijk is als gevolg van ziekte of overlijden van de eigenaar is daar niets op tegen. Integendeel. Op die manier voorkom je dat de hond in het asiel terecht komt en daar mogelijk maanden, zo niet jaren moet verblijven. Als de asieleigenaar tenminste het morele besef heeft de hond zolang te gunnen. Maar al te vaak is in het verleden voorgekomen dat de betreffende hond binnen de kortst mogelijke tijd afgespoten werd omdat men hem na een vooraf bedachte tijd nog niet geplaatst had. Afgespoten omdat ik in dit geval het begrip euthanasie niet van toepassing vind.

Maar al te vaak echter moet een hond herplaatst worden omdat hij "niet meer in het gezin past" of "één van de kinderen is onverwachts allergisch voor honden". Vaak is dit een eufemisme voor "we hadden nooit aan een hond moeten beginnen" of "hij vernielt de hele boel". In beide gevallen omdat de hond niet de aandacht krijgt die hij nodig heeft. Dit zijn dus kreten van mensen die stomweg nooit nagedacht hebben alvorens een hond aan te schaffen of de hond hebben aangeschaft omdat de kinderen erom zeurden. Terwijl de serieuze rasverenigingen alle mogelijke moeite doen de potentiële nieuwe eigenaren ervan te doordringen zorgvuldig te werk te gaan bij de aanschaf van een hond en soms zelfs zo eerlijk zijn de aanschaf af te raden. Maar ja, de kinderen willen een hond, de buren hebben een hond, enz. enz. Dus de waarschuwingen slaan we in de wind.
In andere gevallen dient de hond herplaatst te moeten worden omdat er een baby in het gezin is gekomen, de hond panisch weg gehouden wordt bij dat nieuwe gezinslid of omdat de hond met de speeltjes van de kinderen zichzelf gaat vermaken. Je vraagt je dan af waar het verstand van die mensen gezeten heeft.
Laten we niet vergeten dat ook het onzorgvuldig uitzetten van een pup door de fokker of pupbemiddeling kan leiden tot teleurstellingen of dergelijke waardoor de hond beter af is bij een andere eigenaar.

Laten we eerlijk wezen, een hond is een hond en de vergelijking met een kind gaat te ver. Dus in mijn optiek sporen de mensen niet die de hele tijd tegen de hond roepen: "Waar is papa dan?" of "Waar is mama's kind?". Doe toch normaal zeg.
Af en toe heb ik het idee dat dit soort mensen een hond hebben aangeschaft omdat het een modegril is. U weet wel, zo'n Paris H. geval, of om dichter bij huis te blijven zo'n Esthelle C. ratje, inclusief jasje en liefst verschillende zodat het dier net zo vaak van kleding kan wisselen als de eigenares. Jawel, eigenares, want als je de roddelbladen en/of -programma's volgt valt het op dat het altijd dames zijn die zo met honden omgaan.
Vooruit, af en toe een vrouwtje in een mannenlichaam, maar volgens mij zijn dat toch echt uitzonderingen.

Maar voor we verder afdwalen.
Met grote regelmaat zijn er eigenaren die één hond zo zielig vinden dat ze er een tweede bij willen, als speelkameraadje. Hoe vaak komt het dan niet voor dat die twee dieren ruzie met elkaar krijgen. Enerzijds in de hand gewerkt door een te klein leeftijdsverschil, anderzijds doordat men honden van hetzelfde geslacht heeft genomen of stomweg omdat de eigenaar geen verstand van opvoeding heeft. Het gevolg is dat één van die twee weer weg moet. In een dergelijk geval vraag ik me af wat die mensen doen als zij kinderen hebben die ook regelmatig mot met elkaar hebben. Wordt er dan ook één van die etterbakjes op Marktplaats ter herplaatsing aangeboden? Nee, dat gedrag accepteert men of er wordt hulp ingeroepen. Tenslotte is in de ogen van velen een hond niets meer of minder dan een wegwerpartikel, een energievretende koelkast bijvoorbeeld. Dus als het met de opvoeding van je hond mis gaat, roep je geen hulp in maar schop je er één het huis uit.
In al deze gevallen zou je dan nog kunnen stellen, dat het voor de hond beter is wanneer die een ander tehuis krijgt waar wel begrip voor het dier is en waar men wel op diervriendelijke manier denkt en handelt.

Jammer genoeg zijn er ook nog andere redenen om een hond te herplaatsen. Je moet de eigenaar dan in het vakje "Fokker" stoppen. Ook in de ogen van veel fokkers is de hond een gebruiksartikel.
Daaronder zijn er die, omdat de hond uiteindelijk niet in het gewenste fokplaatje blijkt te passen, het dier snel weer van de hand doen. Een gevalletje van 'miskoop'. Deze hond is misschien nog te benijden dat hij bij een nieuwe eigenaar terecht komt. Ik schrijf wel hij, maar iedereen begrijpt natuurlijk dat het over het algemeen de teven zijn die zo behandeld worden.
Zo schijnt er in ieder geval al in Nederland in de wereld van de Saarlooswolfhond een fokster rond te lopen, waar nog nooit een hond van ouderdom is overleden. Altijd werd de hond, omdat hij/zij niet meer gebruikt kon worden van de hand gedaan. Wel de lusten, in de vorm van de puppy-opbrengst, maar niet de lasten die mogelijk met ouderdom gepaard gaan. Ik vraag me in zo'n geval altijd af wat dergelijke mensen doen wanneer de partner vanwege een aandoening niet meer aan de echtelijke verplichtingen kan voldoen. Hup weg ermee?

Tot een volgende categorie fokkers behoren zij, die de hond met de regelmaat van de klok laten dekken. In de meeste gevallen houden zij nog rekening met de regels van de nationale kennelclub die voorschrijft dat er minimaal een x-aantal maanden tussen twee dekkingen of worpen moet zitten. Nadat de hond vervolgens een keer of drie, vier en soms vaker voor nageslacht gezorgd heeft of te oud geworden is om nog voor nageslacht te (mogen) zorgen, staat het dier binnen de kortst mogelijke tijd op internet.
Dan moet je de hond als een productiemiddel beschouwen. Je fokkerij is in dat geval een voorbeeld van "lopende band productie". En net zoals machines regelmatig vervangen moeten worden omdat onderhoud te duur wordt, moet ook de hond vervangen worden. Tja, aan nutteloze opvreters, om eens een uitdrukking van Leendert Saarloos te gebruiken omdat dit een blog over Saarlooswolfhonden is, heb je als fanatiek fokker niet. Zeker wanneer je ook nog eens de hypotheek van je huis moet betalen uit de inkomsten van je fokkerij.

In mijn ogen zijn dit de zo bekende broodfokkers, die trouwens net zo makkelijk van ras wisselen naar gelang de populariteit van een ras. Van die mensen kan je toch niet verlangen dat ze honden houden waar ze niets meer mee kunnen?
Zouden die honden gesteriliseerd of gecastreerd worden alvorens ze naar de nieuwe eigenaar gaan, dan zou je wellicht nog kunnen stellen dat de hond dan beter af is. Vaak echter worden de honden simpelweg van de hand gedaan en gaat de nieuwe eigenaar vrolijk verder met dat dier in de fokkerij.
Dat dit laatste geen sprookje is, weet iedereen. Voor de twijfelaars: duik op internet, google een beetje inventief en de bewijzen stapelen zich op. Zo ziet u al snel in tentoonstellingscatalogi uit bijvoorbeeld Frankrijk dat teven onder verschillende kennelnamen nesten hebben gekregen in de loop van de tijd en geen Franse haan die er naar kraait. Omzeil de regels, laat ze in verschillende stamboeken inschrijven en niemand die het interesseert. Zolang het geld maar rolt.

Sommige van deze fokkers hebben vele malen per jaar een nest, soms meerdere tegelijk en pretenderen nog dat ze liefde voor het ras hebben. Over de rest van hun fokkerij zullen we hier maar niet hebben, want dat hoort in een ander verhaal thuis.

Het is daarom in Nederland zo jammer, dat die plannen tot certificering van fokkers en rasverenigingen een paar jaar geleden afgeblazen zijn. Als je kijkt naar het aantal Saarlooswolfhonden dat de laatste jaren herplaatst diende te worden en de oproepen daartoe op diverse fora en weblogs zou direct duidelijk worden dat het merendeel van de fokkers buiten de NVSWH nooit voor die certificering in aanmerking was gekomen. Omdat een deel daarvan tevens lid is van de avls zou ook die vereniging niet dat certificaat ontvangen hebben. Dit omdat één van de eisen om gecertificeerd te worden was dat je als fokker herplaatshonden diende terug te nemen cq. op te vangen. Duidelijk is direct dat de NVSWH en tevens haar leden/fokkers wel voor certificering in aanmerking zouden komen, omdat één van de onderdelen van dat gecentraliseerde fokbeleid het opvangen van de te herplaatsen honden is.

Wat dat aangaat mag de Raad wat mij betreft de fokkers onmiddellijk eraan houden de door hen gefokte honden, die ter herplaatsingen worden aangeboden, op te vangen. Hieraan mag direct een sanctie van het tuchtcollege gekoppeld worden wanneer zij niet aan die regel voldoen. Bijv. dat bij de eerste overtreding een waarschuwing en boete volgen en bij de volgende keer direct het onthouden van stambomen van in de toekomst te fokken honden.
Dit alles met in het achterhoofd de houding de laatste tijd van het gemiddelde publiek met betrekking tot de (ras)hondenfokkerij.