Sprookjes

Ongetwijfeld zijn er velen onder u die groot geworden zijn met de sprookjes van Grimm, Roodkapje, enz. Het zal mij ook niet verbazen wanneer u vervolgens deze zelfde sprookjes hebt voorgelezen aan uw kinderen en mogelijk zelfs uw kleinkinderen. Ook bestaat de mogelijkheid dat de sprookjesboeken stuk gelezen zijn. Het zal velen ook bekend voorkomen dat één van de ouders, en in dit geval over het algemeen de vader, eerst het kind duidelijk moest maken dat er geen enge beesten of mannen onder bed lagen of in de kast zaten alvorens het licht uit mocht.
Gelukkig hebben de meesten niets van deze enge verhalen of sprookjes overgehouden en is men ook tot het besef gekomen dat die 'boze wolf' van Roodkapje helemaal niet bestond en bestaat. Desondanks blijft die wolf in een kwaad daglicht staan, maar dat heeft een andere oorzaak waarop ik niet verder wil ingaan.

Ondanks het feit dat 'sprookjes niet bestaan' zijn er, wellicht gelukkig voor sommigen, nog steeds mensen die nieuwe sprookjes wereldkundig maken.
Zo werd vorige week op het nieuws bekend gemaakt dat in de gemeente Rijssen een ware inbraakgolf heerste. Het schuldige geboefte kon dankzij de snelwel snel weg komen en daarom werd op de inwoners een beroep gedaan opvallende zaken bij de politie te melden. Dit omdat men zelf de eigen wijk of straat het beste kent en dus sneller in de gaten heeft dat er wat aan de hand is.
Zoals gebruikelijk worden dan wat meningen van omstanders gevraagd en dit keer ook een meneer met honden. In eerste instantie dacht ik dat het om Tsjechoslowaakse Wolfhonden ging, maar het bleken toch Saarlooswolfhonden te zijn. Toen duidelijk werd om welke meneer het ging, verbaasde mij dat niet meer. In ieder geval kon deze meneer wel familie zijn van Baron von Münchhausen. Zijn Saarlooswolfhonden bleken voor 1/3 deel wolf en 2/3 deel herdershonden te zijn, althans zo luidde zijn sprookje. Ik stel voor deze meneer onmiddellijk voor te dragen voor de AKO literatuurprijs 2013 voor het mooiste sprookje van het jaar. Mocht dat niet mogelijk zijn, dan stel ik voor hem direct aan een algemeen psychisch onderzoek te onderwerpen. Temeer daar deze meneer ook nog eens auto- en motorrijschoolhouder is. Ben derhalve benieuwd welke sprookjes hij tijdens de theorie- en praktijklessen over zijn leerlingen uitstrooit. Op het moment dat mijn kinderen de leeftijd bereiken dat ze rijles mogen gaan nemen dan zou ik ze, op straffe van onterving, dringend afraden een dergelijke potjesmaker in zijn levensonderhoud te steunen. Als laatste zou ik die man adviseren eens een gehoorzaamheidscursus met zijn honden te gaan volgen, zodat het uitlaten op meer ontspannen wijze kan geschieden. Tenzij hij natuurlijk zijn honden afgericht heeft met als doel hem over de bevroren sneeuw voort te trekken.

In deze zelfde periode ontdekte ik op een forum een discussie over de aandoening epilepsie. Voor alle duidelijkheid opdat men mij niet verkeerd begrijpt: iedere aanval, hoe klein ook, is er één teveel en wekt mijn medeleven op. Dit gezegd hebbende kan ik weer verder. Uiteraard is op internet de nodige zinvolle maar net zoveel onzinnige informatie over dit onderwerp te vinden en het lijkt erop alsof door deelnemers aan deze discussie daar ook op gezocht is. Er schijnen wetenschappers te zijn die stellen dat het beter is honden met epilepsie, zeker wanneer het primaire epilepsie betreft, van de fokkerij uit te sluiten. Primaire epilepsie is aangeboren epilepsie en treedt vaak al voor het eerste levensjaar op. Maar ook schijnt het mogelijk te zijn dat daarvan sprake is wanneer een hond op de leeftijd van 7 jaar de eerste aanval van zijn leven krijgt! Er schijnt een trigger nodig te zijn om zo'n aanval op te wekken. Ik weet het niet, ik ben geen deskundige op het gebied van epilepsie.
In verband hiermee ben ik zeker van mening dat het gehele U-nest van Bastaja van de fokkerij uitgesloten zou moeten worden. Want niemand kan beweren dat dit nest nou zo gezond is. Utsa en Unero beide Patella Luxatie (operatief ingegrepen), Unero en Usko primaire epilepsie (Usko naar aanleiding hiervan overleden op bijna 3-jarige leeftijd), Urdaya ARDS (overleden 2 maanden oud), Ulphyllas en Uzziah drager van het gen voor DM. Van Unayok en Ulrica zijn mij geen gezondheidsgegevens bekend.
Er schijnt zelfs onlangs in één van de collegezalen van de UKG een lezing gegeven te zijn over het onderwerp epilepsie. Een lezing, zo schrijft een ex-lid van de NVSWH en de avls, gegeven door de "huiswetenschapper" van de alvs. Of deze lezing is geïnitieerd door de avls weet ik niet, maar het zou mij niets verbazen. Die club staat er toch om bekend lezingen te organiseren over gezondheidsproblemen binnen hun populatie. Tijdens deze lezing zou ook duidelijk gemaakt zijn dat symptomen van epilepsie sterk lijken op die van een stofwisselingsziekte, maar dat dat laatste middels een bloedonderzoek aangetoond kon worden. Met andere woorden: niet iedere aanval duidt op epilepsie.

In dit licht bezien vraag je je af waarom dan tijdens die forumdiscussie zo nadrukkelijk gesteld wordt dat dan de nakomelingen van Blizzard (Diesel) van de fok uitgesloten moeten worden, omdat Diesel epilepsie zou hebben. Volgens mij echter had de eigenares van die hond toch duidelijk laten weten dat het bij haar hond niet om epilepsie ging!

Tijdens deze forumdiscussie stond ook de tweede kandidaat vooor eerder genoemde literatuurprijs op en ook nog eens voor dezelfde categorie: sprookjes. Zij durfde te beweren dat epilepsie door alle lijnen van de Saarlooswolfhond zat, door de hele populatie dus. Nou weet ik dat er bij de NVSWH een paar honden zijn die sympomen van epilepsie vertonen, maar volgens mij is dat aantal verwaarloosbaar. Ik geloof niet dat er één bij loopt die dagelijks medicijnen moet slikken om de aanvallen te onderdrukken. Om dan te stellen dat de gehele populatie vergeven is van de epilepsie-honden gaat mij daarom te ver en rangschik ik het onder een sprookje. Uiteraard tot het tegendeel bewezen is, bewijzen via mijn e-mail adres graag opdat ik dan kan corrigeren. Zo ben ik ook weer.

Gelijktijdig echter meen ik te mogen schrijven dat het leveren van dat bewijs op zich al een sprookje is want ook de bewijzen waar ik in eerdere stukken om gevraagd heb zijn nog nooit geleverd. En ik zou zo graag één keer willen schrijven dat sprookjes bestaan!

Graag zou ik nog een iemand of iets willen nomineren voor die literatuurprijs. Ik heb alleen een probleem met de omschrijving van die nominatie omdat het een document betreft. Een document dat door enkelen geschreven is, maar door velen goedgekeurd.
Iedere rasvereniging in Nederland dient over een fokreglement te beschikken. Ik hoef u niet te vertellen wat de minimale eisen zijn waaraan zo'n reglement dient te voldoen omdat dat overduidelijk terug te vinden is op de website van de Raad van Beheer. Al vele jaren beschikken verenigingen over zo'n reglement, zelfs nog voordat de Raad daarmee kwam en dienen de leden van die vereniging zich aan dat reglement te houden wanneer zij met hun hond een bijdrage aan de fokkerij willen leveren. Bij de NVSWH was dit nooit een probleem, omdat de leden zich er altijd aan hielden en de enkeling die zijn eigen weg ging en zich dus niet aan dat reglement hield of wilde houden, behoorde al vlot tot de ex-leden van de vereniging. Ook bij andere zichzelf respecterende verenigingen werden sancties opgelegd aan de leden die zich willens en wetens niet aan het fokreglement van hun vereniging hielden. Soms werden straffen uitgedeeld, soms werden leden geroyeerd of uitgeschreven als lid, maar in vrijwel alle gevallen werd door de vereniging niet bemiddeld voor de pupafzet van die leden. Sterker nog, er werd zelfs niets gepubliceerd over de geboorte van het betreffende nest. Logisch, omdat bewust de regels genegeerd werden.

Het fokreglement of fokbeleid van de avls is ook een sprookje. Niemand hoeft zich aan dat fokbeleid te houden omdat het geen star beleid is, om de woorden van Johan te gebruiken. Nee, zelfs wanneer men zich niet aan dat fokreglement houdt, wordt men beloond. Zowel op de website van de avls als op het weblog van Johan wordt uitgebreid reclame gemaakt voor een nest dat niet volgens het fokreglement geproduceerd is. Enige concessie die men doet, is dat men dat erbij zet. Met andere woorden: zij die zich als verantwoordelijken houden aan de regels van het fokreglement worden op precies dezelfde manier beloond, behandeld en ...... noem maar op, als zij die zich niet verantwoordelijk opstellen en de regels van dat reglement aan hun laars lappen. Als het bestuur van de NVSWH zich op dezelfde wijze zou opstellen, zou ik daar bij de eerste de beste gelegenheid vragen over stellen en mijn afkeuring duidelijk maken.
Maar zoals vaker geschreven is: het fokreglement van de avls is alleen in het leven geroepen omdat dat door de Raad verlangd werd bij de erkenning als rasvereniging. En het blijkt dus gewoon een sprookje te zijn.
Dus stel ik voor de woordvoerder van de avls, omdat hij toch de man is die communicatief naar buiten treedt, voor te dragen voor genoemde literatuurprijs.

Het laatste sprookje met betrekking tot de hond in het algemeen speelt zich af rond die rechtzaak van die hond met epilepsie. Dat is uitgebreid in het nieuws geweest, zodat dat u nog bekend moet voorkomen. Het deel dat tot de sprookjes behoort wordt duidelijk gemaakt in de laatste "Hondenwereld".
In de rubriek "Column, Zwart op Wit, Bom of gillende keukenmeid?" (mevr. Anne-Greet Bonefaas), wordt dat sprookje 'ontsprookt' Duidelijk wordt gemaakt dat de betreffende kantonrechter er niets voor voelde die rechtzaak als voorbeeld te stellen voor de gehele rashondenfokkerij. Maar, zo is te lezen, stichting Dier & Recht doet dat wel en verklaart dat de gehele rashondenfokkerij ziek is. Uit dat zelfde artikel blijkt ook dat deze stichting een heel goed communicatiebeleid voert. En van wie kunnen we dat ook zeggen? Juist, dankzij een paar leden kent ook de avls een goed communicatiebeleid.

Moeten we dan van de uitspraken van zowel die stichting als van de avls stellen dat het sprookjes zijn?

Laten we daarom eerst dat interview in het nieuwe blaadje van de avls afwachten alvorens nog een kandidatuur te stellen voor die literatuurprijs. Tenslotte hebben we de avls al genomineerd.

Herplaatsing

Het herplaatsen van honden is van alle dag, ondanks dat het lijkt of het van de laatste jaren is omdat met de regelmaat van de klok op diverse internet pagina's hierover geschreven wordt.
Zolang het herplaatsen noodzakelijk is als gevolg van ziekte of overlijden van de eigenaar is daar niets op tegen. Integendeel. Op die manier voorkom je dat de hond in het asiel terecht komt en daar mogelijk maanden, zo niet jaren moet verblijven. Als de asieleigenaar tenminste het morele besef heeft de hond zolang te gunnen. Maar al te vaak is in het verleden voorgekomen dat de betreffende hond binnen de kortst mogelijke tijd afgespoten werd omdat men hem na een vooraf bedachte tijd nog niet geplaatst had. Afgespoten omdat ik in dit geval het begrip euthanasie niet van toepassing vind.

Maar al te vaak echter moet een hond herplaatst worden omdat hij "niet meer in het gezin past" of "één van de kinderen is onverwachts allergisch voor honden". Vaak is dit een eufemisme voor "we hadden nooit aan een hond moeten beginnen" of "hij vernielt de hele boel". In beide gevallen omdat de hond niet de aandacht krijgt die hij nodig heeft. Dit zijn dus kreten van mensen die stomweg nooit nagedacht hebben alvorens een hond aan te schaffen of de hond hebben aangeschaft omdat de kinderen erom zeurden. Terwijl de serieuze rasverenigingen alle mogelijke moeite doen de potentiële nieuwe eigenaren ervan te doordringen zorgvuldig te werk te gaan bij de aanschaf van een hond en soms zelfs zo eerlijk zijn de aanschaf af te raden. Maar ja, de kinderen willen een hond, de buren hebben een hond, enz. enz. Dus de waarschuwingen slaan we in de wind.
In andere gevallen dient de hond herplaatst te moeten worden omdat er een baby in het gezin is gekomen, de hond panisch weg gehouden wordt bij dat nieuwe gezinslid of omdat de hond met de speeltjes van de kinderen zichzelf gaat vermaken. Je vraagt je dan af waar het verstand van die mensen gezeten heeft.
Laten we niet vergeten dat ook het onzorgvuldig uitzetten van een pup door de fokker of pupbemiddeling kan leiden tot teleurstellingen of dergelijke waardoor de hond beter af is bij een andere eigenaar.

Laten we eerlijk wezen, een hond is een hond en de vergelijking met een kind gaat te ver. Dus in mijn optiek sporen de mensen niet die de hele tijd tegen de hond roepen: "Waar is papa dan?" of "Waar is mama's kind?". Doe toch normaal zeg.
Af en toe heb ik het idee dat dit soort mensen een hond hebben aangeschaft omdat het een modegril is. U weet wel, zo'n Paris H. geval, of om dichter bij huis te blijven zo'n Esthelle C. ratje, inclusief jasje en liefst verschillende zodat het dier net zo vaak van kleding kan wisselen als de eigenares. Jawel, eigenares, want als je de roddelbladen en/of -programma's volgt valt het op dat het altijd dames zijn die zo met honden omgaan.
Vooruit, af en toe een vrouwtje in een mannenlichaam, maar volgens mij zijn dat toch echt uitzonderingen.

Maar voor we verder afdwalen.
Met grote regelmaat zijn er eigenaren die één hond zo zielig vinden dat ze er een tweede bij willen, als speelkameraadje. Hoe vaak komt het dan niet voor dat die twee dieren ruzie met elkaar krijgen. Enerzijds in de hand gewerkt door een te klein leeftijdsverschil, anderzijds doordat men honden van hetzelfde geslacht heeft genomen of stomweg omdat de eigenaar geen verstand van opvoeding heeft. Het gevolg is dat één van die twee weer weg moet. In een dergelijk geval vraag ik me af wat die mensen doen als zij kinderen hebben die ook regelmatig mot met elkaar hebben. Wordt er dan ook één van die etterbakjes op Marktplaats ter herplaatsing aangeboden? Nee, dat gedrag accepteert men of er wordt hulp ingeroepen. Tenslotte is in de ogen van velen een hond niets meer of minder dan een wegwerpartikel, een energievretende koelkast bijvoorbeeld. Dus als het met de opvoeding van je hond mis gaat, roep je geen hulp in maar schop je er één het huis uit.
In al deze gevallen zou je dan nog kunnen stellen, dat het voor de hond beter is wanneer die een ander tehuis krijgt waar wel begrip voor het dier is en waar men wel op diervriendelijke manier denkt en handelt.

Jammer genoeg zijn er ook nog andere redenen om een hond te herplaatsen. Je moet de eigenaar dan in het vakje "Fokker" stoppen. Ook in de ogen van veel fokkers is de hond een gebruiksartikel.
Daaronder zijn er die, omdat de hond uiteindelijk niet in het gewenste fokplaatje blijkt te passen, het dier snel weer van de hand doen. Een gevalletje van 'miskoop'. Deze hond is misschien nog te benijden dat hij bij een nieuwe eigenaar terecht komt. Ik schrijf wel hij, maar iedereen begrijpt natuurlijk dat het over het algemeen de teven zijn die zo behandeld worden.
Zo schijnt er in ieder geval al in Nederland in de wereld van de Saarlooswolfhond een fokster rond te lopen, waar nog nooit een hond van ouderdom is overleden. Altijd werd de hond, omdat hij/zij niet meer gebruikt kon worden van de hand gedaan. Wel de lusten, in de vorm van de puppy-opbrengst, maar niet de lasten die mogelijk met ouderdom gepaard gaan. Ik vraag me in zo'n geval altijd af wat dergelijke mensen doen wanneer de partner vanwege een aandoening niet meer aan de echtelijke verplichtingen kan voldoen. Hup weg ermee?

Tot een volgende categorie fokkers behoren zij, die de hond met de regelmaat van de klok laten dekken. In de meeste gevallen houden zij nog rekening met de regels van de nationale kennelclub die voorschrijft dat er minimaal een x-aantal maanden tussen twee dekkingen of worpen moet zitten. Nadat de hond vervolgens een keer of drie, vier en soms vaker voor nageslacht gezorgd heeft of te oud geworden is om nog voor nageslacht te (mogen) zorgen, staat het dier binnen de kortst mogelijke tijd op internet.
Dan moet je de hond als een productiemiddel beschouwen. Je fokkerij is in dat geval een voorbeeld van "lopende band productie". En net zoals machines regelmatig vervangen moeten worden omdat onderhoud te duur wordt, moet ook de hond vervangen worden. Tja, aan nutteloze opvreters, om eens een uitdrukking van Leendert Saarloos te gebruiken omdat dit een blog over Saarlooswolfhonden is, heb je als fanatiek fokker niet. Zeker wanneer je ook nog eens de hypotheek van je huis moet betalen uit de inkomsten van je fokkerij.

In mijn ogen zijn dit de zo bekende broodfokkers, die trouwens net zo makkelijk van ras wisselen naar gelang de populariteit van een ras. Van die mensen kan je toch niet verlangen dat ze honden houden waar ze niets meer mee kunnen?
Zouden die honden gesteriliseerd of gecastreerd worden alvorens ze naar de nieuwe eigenaar gaan, dan zou je wellicht nog kunnen stellen dat de hond dan beter af is. Vaak echter worden de honden simpelweg van de hand gedaan en gaat de nieuwe eigenaar vrolijk verder met dat dier in de fokkerij.
Dat dit laatste geen sprookje is, weet iedereen. Voor de twijfelaars: duik op internet, google een beetje inventief en de bewijzen stapelen zich op. Zo ziet u al snel in tentoonstellingscatalogi uit bijvoorbeeld Frankrijk dat teven onder verschillende kennelnamen nesten hebben gekregen in de loop van de tijd en geen Franse haan die er naar kraait. Omzeil de regels, laat ze in verschillende stamboeken inschrijven en niemand die het interesseert. Zolang het geld maar rolt.

Sommige van deze fokkers hebben vele malen per jaar een nest, soms meerdere tegelijk en pretenderen nog dat ze liefde voor het ras hebben. Over de rest van hun fokkerij zullen we hier maar niet hebben, want dat hoort in een ander verhaal thuis.

Het is daarom in Nederland zo jammer, dat die plannen tot certificering van fokkers en rasverenigingen een paar jaar geleden afgeblazen zijn. Als je kijkt naar het aantal Saarlooswolfhonden dat de laatste jaren herplaatst diende te worden en de oproepen daartoe op diverse fora en weblogs zou direct duidelijk worden dat het merendeel van de fokkers buiten de NVSWH nooit voor die certificering in aanmerking was gekomen. Omdat een deel daarvan tevens lid is van de avls zou ook die vereniging niet dat certificaat ontvangen hebben. Dit omdat één van de eisen om gecertificeerd te worden was dat je als fokker herplaatshonden diende terug te nemen cq. op te vangen. Duidelijk is direct dat de NVSWH en tevens haar leden/fokkers wel voor certificering in aanmerking zouden komen, omdat één van de onderdelen van dat gecentraliseerde fokbeleid het opvangen van de te herplaatsen honden is.

Wat dat aangaat mag de Raad wat mij betreft de fokkers onmiddellijk eraan houden de door hen gefokte honden, die ter herplaatsingen worden aangeboden, op te vangen. Hieraan mag direct een sanctie van het tuchtcollege gekoppeld worden wanneer zij niet aan die regel voldoen. Bijv. dat bij de eerste overtreding een waarschuwing en boete volgen en bij de volgende keer direct het onthouden van stambomen van in de toekomst te fokken honden.
Dit alles met in het achterhoofd de houding de laatste tijd van het gemiddelde publiek met betrekking tot de (ras)hondenfokkerij.